Kiedy siedzisz przed komputerem z filiżanką kawy i czytasz ten tekst, oni kulą się w ciemnych i wilgotnych piwnicach, przerobionych na schrony bombowe. Patrzysz przez okno na przyzywające Cię promienie słońca i zastanawiasz się, czy wyjść na spacer, a oni okien nie mają. W ich domach zieją czarne dziury, gdzieniegdzie zabite płachtami, rozdawanymi przez ONZ lub inną organizację humanitarną.
Zaprowadziłaś właśnie dziecko do przedszkola, a ich nikt nigdzie nie odprowadza. Rodzice zniknęli, zupełnie jakby wezwał ich Ostateczny Towarzysz. Tylko że nikt ich nie wzywał. Pochłonęła ich wojna, której sensu nie da się wytłumaczyć.
Nawet, gdyby cudem przeżyli, nie mieliby dokąd wyprawić dzieci. Przedszkola nie funkcjonują. Szkoły dawno zburzone. Sklepy zamknięte. Wychodzą na powierzchnię tylko po wodę. Albo po puszki fasoli, które organizacje humanitarne rozdają do jedzenia, a z których bez przegotowanej wody i tak nie da się nic zrobić.
To nie jest scenariusz filmu. Tak żyją miliony dzieci. Aby zainteresować świat ich losem UNICEF i Unia Europejska rozpoczęli kampanię, której twarzą jest Ewan McGregor. Aktor użyczył głosu małemu Mustafie, którego historii wcześniej nikt nie chciał słuchać. Chłopiec mieszkał w Jordanii, kraju targanym wojną domową. Na budynek, w którym mieszkał jego przyjaciel spadły bomby. Pierwszą myślą dziecka była nadzieja, że kolega nie zginął. Bo gdyby zginął, nie miałby się z kim bawić...
Agencja TVN/x-news
