Córka Sarah Joseph od samego początku nienawidziła swojego imienia. Kiedy była bardzo mała, ich krewni mówili, że to „niezwykłe”. „Chciała bardziej pospolitego imienia, żeby koledzy z klasy nie wyróżniali jej ani nie dokuczali jej” — powiedziała Joseph. Co zrobić w takiej sytuacji: zmienić dziecku imię czy nie?
Wybór imienia jedną z najważniejszych decyzji
Nad tym, jakie imię nadać dziecku, rodzice debatują często od początku ciąży. Niektórzy od razu wiedzą, jak nazwą swojego maluszka, inni mają dylemat z wyborem właściwego imienia. Nadanie go jest procesem tak emocjonującym, że nierzadko uczestniczą w nim również dziadkowie oraz krewni przyszłych rodziców. Wspólne zastanawianie się nad tym, jakie imię nadać maluszkowi, jest procesem podkreślającym radość i wywołującym pozytywne emocje z przyjścia dziecka na świat.
Bunt na pokładzie
Imię już wybrane, maluch pojawia się na świecie i rozwija otoczony miłością najbliższych. A gdy zostaje rezolutnym kilkulatkiem, zaczyna podkreślać swoją odrębność, niezależność i swoje własne wybory. Zazwyczaj stara się podkreślić na każdym kroku, że ma inne zdanie, niż mają rodzice. Może to dotyczyć różnych kwestii, począwszy od tych prozaicznych, jak wybór ubrania czy jedzenia, ale może również dotyczyć rzeczy ważniejszych, takich jak jego imię.
Co zrobić, gdy dziecko nie lubi swojego imienia?
Zdarza się, że dziecko jest bardzo niezadowolone z tego, jak się nazywa i stanowczo domaga się, by mówić do niego inaczej. Co z tym zrobić? Jest to uzależnione od tego, dlaczego tak się zachowuje.
Jeśli imię nie podoba się kilkulatkowi, może to wynikać z tego, że w przedszkolu koleżanka lub kolega powiedzieli mu coś niemiłego. Małe dzieci, zresztą podobnie jak dorośli, są bardzo wrażliwe na komentarze dotyczące ich osoby. W takiej sytuacji konieczna jest rozmowa z dzieckiem, która pomoże mu zrozumieć, że jego imię świadczy o jego wyjątkowości i że nie powinno tak mocno brać do siebie każdego komentarza rówieśników.
Nie jest to sytuacja łatwa i nie należy jej lekceważyć, bo rodzice pomagają zbudować dziecku poczucie wartości już od pierwszych dni życia. Odpowiednia reakcja może pomóc maluchowi, ale nieodpowiednia może sprawić, że jeszcze mocniej zamknie się w sobie.
Jestem Elzą, a nie Zosią
Niektóre dzieci w pewnym okresie życia chcą, żeby nazywać je ich ulubioną postacią z bajek. Przestają reagować na swoje imię i proszą (lub żądają), by nazywać je inaczej. Zosia nagle staje się Elzą, Maja — Maszą, a Pola — księżniczką Anną. Taką sytuacją nie należy się przejmować, bo zazwyczaj jest ona przejściowa. Małe dzieci nie potrafią jeszcze rozróżnić świata bajek od rzeczywistości i traktują je poważnie. Jeśli więc tak mocno lubią jakąś bohaterkę, zaczynają się z nią utożsamiać i proszą, by nazywać je ich imieniem.
Aby zrozumieć dziecko i nie tracić z nim więzi, rodzic w takiej sytuacji powinien wejść do świata, do którego zaprasza go maluch. Odgrywanie scenek z ulubionych bajek nie jest niczym szkodliwym i nie należy się przejmować, że negatywnie wpłynie na tożsamość dziecka. Jeśli jednak mama lub tata obawiają się, że dziecko zbyt mocno zaangażuje się w bajkę, mogą delikatnie przypominać mu, że to tylko zabawa. "Teraz pobawimy się w "Krainę lodu" i będziesz Elzą, ale później sprzątamy zabawki i myjemy rączki, bo mama i Zosia idą na kolację" - takie delikatne przypomnienia mogą pomóc maluchowi rozróżnić świat bajek od świata rzeczywistego.
Zmienić imię czy nie?
Sytuacja jest inna, gdy zmiany imienia domaga się starsze dziecko. Jeśli na każdym kroku podkreśla, jak bardzo go nie znosi i żąda, by rodzice nazywali je inaczej, konieczna jest poważna rozmowa. Ważne, by dowiedzieć się, dlaczego dziecko tak się zachowuje i z jakiego powodu nie lubi swojego imienia. Może w tle widnieje konflikt z rówieśnikami, może imię źle mu się kojarzy lub przywołuje smutne czy traumatyczne wspomnienia? W takiej sytuacji może się okazać, że rodzic sam sobie nie poradzi i konieczna będzie konsultacja z psychologiem.
Dobrą metodą i mniej brzemienną w skutkach niż zmiana imienia, jest wybranie przezwiska lub pseudonimu. Tak zrobiła Sarah Jones i jej córka. „Moja córka wybrała dla siebie pseudonim, którego używali najbliżsi, gdy się do niej zwracali” — wyjaśniła Sarah. „To pozwoliło jej poczuć się bardziej komfortowo bez dokonywania trwałych zmian, których mogłaby później żałować”.
Być może taka zmiana wystarczy, by dziecko przestało się buntować przeciwko własnemu imieniu. Ważne jest, by rodzice nie lekceważyli problemu i dowiedzieli się, co leży u podstaw chęci zmiany imienia: problem z tożsamością, samooakceptacją czy konflikt z rówieśnikami. Tylko znajdując przyczynę, będziemy mogli pomóc dziecku.
Czytaj: Ratunku, to imię nie pasuje do mojego dziecka. Jak je zmienić?
