Cukrzyca ciążowa dotyka zwykle kobiety, które są obciążone genetycznie występowaniem tej choroby, cierpią na zespół policystycznych jajników lub nadciśnienie tętnicze, zaszły w ciążę po ukończeniu 35. roku życia, są już matkami co najmniej dwójki dzieci albo chorują na otyłość.
Cukrzyca ciążowa niesie ryzyko poważnych powikłań: makrosomii płodu (urodzenia dziecka o zbyt dużej masie ciała), ryzyka wystąpienia niedocukrzeń u noworodka (to paradoks: jeśli matka cierpiała na cukrzycę, dziecko nie urodzi z cukrzycą, ale z niedocukrzeniem!), czy też nadwagi i otyłości w wieku szkolnym. Cukrzyca ciążowa ustępuje zwykle tuż po porodzie. Kobiety, które na nią cierpiały muszą jednak kontrolować poziom cukru, ponieważ są zagrożone zachorowaniem w przyszłości na cukrzycę typu 2.
Czytaj: Stan przedcukrzycowy - jak uniknąć rozwoju cukrzycy?
Cukrzyca ciążowa: normy poziomu cukru
Aby stwierdzić, czy pacjentka choruje na cukrzycę ciążową, wykonuje się kilka testów. Pierwszy z nich lekarz ginekolog przeprowadza już w I trymestrze ciąży. Jeśli poziom glikemii będzie poniżej 100 mg/dl, to znaczy, że wynik jest prawidłowy i dalsze testy zostaną wykonane między 24. a 28. tygodniem ciąży.
Według rekomendacji polskich ekspertów każda przyszła mama powinna mieć wykonane takie badanie między 24. a 28. tygodniem ciąży.
Polegają one na sprawdzeniu tolerancji 75 g glukozy na czczo, po 1 godzinie, po 2 godzinach od przyjęcia glukozy.
Normy badania poziomu cukru we krwi, tzw. krzywa cukrowa:
- stężenie glukozy w osoczu na czczo jest równe lub powyżej 92 mg/dl
- stężenie glukozy po 60 minutach jest ≥180 mg/dl
- stężenie glukozy po 120 minutach jest ≥ 153 mg/dl
Cukrzycę ciążową rozpoznaje się, jeśli którykolwiek pomiar przekracza normę.
