Spis treści
- Amstaf - wygląd
- Amstaf - pielęgnacja
- Amstaf - żywienie
- Amstaff - szkolenie
- Amstaf - charakter
- Amstaf - cykl rozrodczy
Amstaf jest rasą młodą. W XIX w. W Wielkiej Brytanii, często krzyżowano buldogi z terierami w celu uzyskania psów przeznaczonej do walki. Tak powstała np. rasa pitbuli. Kiedy jednak rozrywek takich zakazano (najpierw na Wyspach, a potem w USA, do których tradycyjne walki psów dotarły wraz z emigrantami) zaczęto krzyżować psy nieagresywne, tworząc nową rasę. Na początku XX wieku została ona zarejestrowana w USA jako staffordshire terrier, a w latach 70. przyjęła nazwę american staffordshire terrier (amstaf). Do Polski psy te trafiły dopiero 20 lat później.
Amstaf - wygląd
Wzorzec FCI, czyli Międzynarodowej Federacji Kynologicznej zalicza amstafy do grupy III terrierów. Amstafy nie są bardzo duże, są za to silne i masywne. Ich wzrost sięga w kłębie 46-48 cm (suki są niższe o 2-3 cm). Ważą 25-40 kg.
Mają krótki, przylegający i twardy włos bez podszerstka. Zabarwienie amstafa może być jednolite, pręgowane lub łaciate w dowolnej maści prócz czarno-podpalanej, czekoladowej i białej (jeśli biel zajmuje więcej niż 80 proc. ciała).
Amstafy są muskularne, mają szeroką umięśnioną klatkę piersiową. Głowa i pysk średniej długości z wyraźnie zaznaczonym stopem (miejscem, w którym czoło przechodzi w kufę). Policzki umięśnione, oczy okrągłe i rozstawione szeroko. Uszy amstafa są krótkie, stojące lub pół-uniesione. Szyja jest mocna, a tułów lekko opadający w okolicach zadu. Ogon jest krótki i nisko osadzony, a kończyny - masywne i umięśnione.
Amstaf - pielęgnacja
Amstafy nie są szczególnie wymagające. Ich krótka sierść się nie plącze i nie filcuje, ale niestety, roznosi się po mieszkaniu, dlatego warto regularnie (co 3-4 dni) je czesać, najlepiej gęstą, twardą szczotką, przylegającą do ciała. Aby sierść była piękna, lśniąca i nie wypadała, warto stosować odżywki do spryskiwania włosa, która nawilżą je, uelastycznią i zregenerują.
Amstafy powinno się kapać odpowiednio do potrzeb, pamiętając, że na psie osiada brud i kurz, a sama sierść ma własny specyficzny zapach. Do kąpieli stosuje się specjalne szampony i odżywki, które zmniejszają tendencje do wypadania włosów. Po kąpieli psa wycieramy ręcznikiem (w kierunku z włosem).
Jak każdy pies, także i amstaf wymaga pielęgnacji oczu, polegającej na ich przecieraniu wilgotnym wacikiem. Dzięki temu kanaliki łzowe będą drożne, a oko odpowiednio nawilżone. Jeśli pies sam nie ściera sobie pazurów należy je obcinać. Warto też usuwać włosy miedzy palcami, by nie tworzyły się kłęby utrudniające psu chodzenie.
Amstaf - żywienie
Jeśli pies jest aktywny fizycznie, wymaga dużo energii. Dieta psia powinna zawierać mięso, np. koninę, baraninę, drób bez kości oraz ryby. Kości można podawać od czasu do czasu – psy uwielbiają je gryźć, czyszczą też przy tej okazji swoje zęby. Amstafy mogą jeść warzywa i owoce oraz nabiał - ze względu na dużą zawartość białka, którego potrzebują.
Wybierając karmę starajmy się sprawdzać ilość zawartego w niej mięsa, a nie wyłącznie białka, które może być np. roślinne, a więc gorzej przyswajalne. Aby pies był zdrowy i pełen energii powinien dostawać również preparaty, zawierające pełen zestaw witamin, minerałów (sód, potas, wapń, magnez, żelazo, cynk itd.).
Ze względu na bardzo dobre umięśnienie amstafów amerykańskich, w ich diecie szczególną uwagę należy zwrócić na rodzaj i jakość źródeł białka – składników odpowiedzialnych za prawidłowy wzrost i rozwój organizmów młodych jak i utrzymanie zdrowia osobników dorosłych.
Białka, których podstawowymi elementami są aminokwasy, stanowią zasadniczy element budowy wszystkich tkanek organizmu i wielu czynnych biologicznie związków, jak enzymy i hormony. Regulują one procesy przemiany materii i wiele funkcji ustroju, zapewniając jego prawidłowy stan oraz przystosowanie się do zmian środowiska zewnętrznego.
Nowoczesne podejście do żywienia dorosłych zwierząt polega na prawidłowym bilansowaniu zawartości aminokwasów w diecie, a nie tylko ogólnej ilości białka. Ponieważ dokładne określenie zapotrzebowania psów na białko jest stosunkowo trudne i zależy od indywidualnych potrzeb danego zwierzęcia, należy w każdym posiłku szczególną uwagę zwrócić na jakość surowca będącego jego źródłem. Nie musi być to za każdym razem polędwica wołowa ale preferowane powinny być wysokobiałkowe fragmenty mięsne.
Po uwzględnieniu wartości energetycznej, fragmenty mięsa zawierające tłuszcz, też mogą być brane pod uwagę. Jako cenne źródło aminokwasów można potraktować mięso ścięgniste i włókniste, które w diecie amstafa powinno się znaleźć.
Amstaff - szkolenie
W przypadku amstafów, które mają trudny charakter i agresywnych przodków, konieczne jest szkolenie i konsekwentne wychowywanie od małego. Rasa ta jest bardzo inteligentna, podatna na szkolenie i chętnie się uczy oraz zapamiętuje komendy. Podstawą wychowania psa jest bliski kontakt z właścicielem i pokazanie mu, że to on jest przywódcą stada, kontakt z innymi zwierzętami oraz dziećmi przebywającymi w domu. Odradzane są szkolenia obrończe, gdyż nieumiejętnie prowadzone mogą przynieść wiele szkody charakterowi psa.
Amstafy są tolerancyjne dla innych zwierząt, samce mogą jednak mieć problemy z zaakceptowaniem innego samca lub innego dominującego psa.
Amstaf - charakter
Mimo złej opinii amstafy są serdeczne, przyjacielskie i zrównoważone, a także dobrze nastawione do dzieci - chętnie się z nimi bawią i są dla nich nad wyraz cierpliwe. Są bardzo przywiązane do rodziny, mogą być jednak nieufne w stosunku do obcych. W ich genach zakodowana jest instynkt obrony właściciela i odwaga, dlatego są dobrymi stróżami i opiekunami domowników.
Amstafy źle prowadzone, mogą stać się agresywne i niebezpieczne (zwłaszcza w stosunku do innych psów), z natury są bowiem uparte i dominujące. Pamiętając o tym warto wybierać psy ze sprawdzonych i pewnych hodowli, gdzie eliminowane są osobniki agresywne. Amstafy są bardzo silne, sprawne i aktywne fizycznie. Wymagają dużo ruchu, rozładowania energii i budowy mięśni. który trzeba jednak dawkować rozsądnie, rasa ta ma bowiem skłonność do zrywania więzadeł.
Amstaf - cykl rozrodczy
Cykl rozrodczy amstafa nie różni się cyklu innych psów. Pierwsza cieczka u suk tej rasy występuje ok. 7.-8. miesiąca życia i trwa ok. 2 tygodni, co jest równoznaczne z dojrzałością płciową, co jednak nie znaczy, że suka powinna być wtedy pokryta – maksymalną płodność suka wykazuje przy 3-4 cieczce. Ciąża trwa ok. 9 tygodni i może zakończyć się urodzeniem nawet kilkunastu szczeniąt.
Predyspozycje do chorób:
Amstafy to rasa psów dość odporna na choroby, choroby genetyczne występują u amstafów dość rzadko.
- Ponieważ zaliczają się do psów dużych raz i szybko rosną może wystąpić u nich dysplazja stawów biodrowych, rzadziej łokciowych. W przypadku stawów biodrowych dysplazja polega na niedokładnym dopasowaniu głowy kości udowej do panewki stawu biodrowego co osłabia mechanizm stabilizacji stawu. Doprowadza to nadwichnięć i stanów zapalnych, a w późniejszym czasie do rozwoju zmian zwyrodnieniowych. W okresie wzrostu pierwszymi objawami jest niechęć do ruchu, tzw. „królicze skoki” przy szybszym poruszaniu i pokładanie się na spacerze. Później pojawia się kulawizna kończyn miednicznych, częste i ostrożne przysiadanie oraz „kołysanie” zadem podczas chodzenia. Pierwsze objawy mogą pojawić się już u psów 6-12 miesięcznych.
- Z uwagi na żywiołowe usposobienie psów i ich dużą aktywność często zdarzają się im kontuzje i uszkodzenia więzadeł , najczęściej więzadła krzyżowego w stawie kolanowym. Uszkodzenie tego więzadła jest częstą przyczyna kulawizny kończyny miednicznej. Jego uszkodzenie powodować w późniejszym czasie wystąpienie zmian zwyrodnieniowych w stawie.
- Amstafy jako zwierzęta o wydatnej muskulaturze predysponowane są do wystąpienia schorzeń związanych z mięśniami. W wieku szczenięcym może rozwinąć się wrodzone napięcie mięśni. Spowodowane jest zaburzeniami elektrolitowymi. Pierwsze objawy są zauważalne kiedy szczenięta zaczynają chodzić, nasilają się się po odpoczynku. Sztywny chód dotyczy częściej kończyn miednicznych niż piersiowych, pieski mają problem ze zgięciem kończyn w stawach. Mięśnie przerastają, a ich ucisk powoduje powstanie niewielkich dołeczków. Podobne objawy mogą wystąpić również już u psów dorosłych i są klasyfikowane jako jednostka chorobowa o nazwie miotonia. Obie powyższe choroby są nieuleczalne, ale ich objawy można hamować farmakologicznie, co umożliwia w miarę normalne funkcjonowanie zwierzęcia.
