Spis treści
- Koszatniczka – jak wygląda?
- Koszatniczka – domowa a dzika
- Koszatniczka – choroby
- Koszatniczka – jak długo żyje koszatniczka?
- Koszatniczka – jak o nią dbać?
- Koszatniczka – żywienie. Co może jeść?
Koszatniczka pospolita (Octodon degus) to gryzoń, który żyje dziko głównie w Chile - na obszarach między wybrzeżem Oceanu Spokojnego i zachodnimi zboczami Andów. W Polsce koszatniczka staje się coraz popularniejszym zwierzęciem domowym.
Koszatniczka – jak wygląda?
Koszatniczka z wyglądu przypomina nieco myszoskoczka. Długość jej ciała wynosi średnio 12,5-19,5 cm, a ogon - 10,5-16,5 cm. Waży 170-300 g.
Sierść koszatniczek jest krótka. Ubarwienie dziko żyjących gryzoni określa się mianem aguti – brązowe z jaśniejszymi przebarwieniami wokół szyi, oczu i uszu i brzucha.
Futro koszatniczek hodowlanych ma różne odcienie (ze względu na mutacje). Oprócz aguti można wyróżnić także ubarwienie niebieskie, kremowe aguti, czarne, piaskowe oraz aguti z niepigmentowanymi plamkami.
Koszatniczki mają charakterystyczny ogon. Pokryty jest on szczeciniastą czarną sierścią, nieco dłuższą na końcu (w formie pędzelka).
Ogon koszatniczek jest niezwykle delikatny. Nawet małe pociągnięcie lub szarpnięcie może doprowadzić do jego oderwania. W naturze umożliwa to szybką ucieczkę przed drapieżnikiem łapiącym je za ogon. Raz urwany ogon samoistnie amputuje się, jednak nigdy nie odrasta.
Koszatniczka – domowa a dzika
Koszatniczki żyjące dziko w krajach swojego pochodzenia są traktowane jako szkodniki. Żerują nie tylko na ziemi (np. na polach), lecz także na krzewach i niewielkich drzewkach.
Koszatniczki, zarówno dzikie, jak i domowe, prowadzą dzienny tryb życia. W warunkach naturalnych żyją w niewielkich grupach, dlatego koszatniczki najlepiej kupować w parach.
Naturalnym środowiskiem koszatniczek są podziemne nory (mają wrodzone cechy morfologiczne i fizjologiczne, które ułatwiają im życie pod ziemią). Z tego względu koszatniczka domowa bardzo lubi kopać.
Podobnie jak ich przodkowie, koszatniczki domowe uwielbiają skakać, wspinać się oraz gryźć i kopać. Z tego względu potrzebują dużo miejsca i odpowiednich drewnianych „zabawek” do ścierania ząbków.
Warto wiedzieć, że koszatniczki są bardzo komunikatywnymi gryzoniami. Porozumiewają się za pomocą różnorodnych odgłosów, gestów oraz pozostawiania za sobą moczu.
Koszatniczka – choroby
Częstymi schorzeniami dotykającymi koszatniczki są przede wszystkim przerost siekaczy i zębów trzonowych. Bardzo często występują także choroby i urazy skóry: wygryzanie sierści, podrażnienia ran po walkach z innymi osobnikami, uszkodzenia ogona przez niewłaściwe obchodzenie się ze zwierzęciem przez właścicieli, ropnie, mięsaki, grzybice.
Koszatniczki mogą chorować także na helmintozę (schorzenie pasożytnicze). Inne pasożyty, które mogą atakować tego gryzonia to wrzęchy oraz świdrowiec amerykański i pierwotniaki z rodzaju Giardia.
Koszatniczki mogą także mieć problemy ze wzrokiem. W większości związane są one z zaćmą, stanem zapalnym, nadżerkami, zespołem suchego oka. Przy podawaniu zbyt dużej ilości zielnej żywności, u koszatniczek może pojawić się biegunka.
Koszatniczki mogą także zapadać na stany zapalne górnych dróg oddechowych. Objawiają się one nadmiernym pocieraniem pyszczka lub kaszlem. Nieleczony może doprowadzić do zapalenia płuc.
U koszatniczek może nawet dojść do rozwoju choroby nowotworowej. Najczęstszym rodzajem nowotworu, na który chorują, jest rak wątrobokomórkowy.
Koszatniczki, ze względu na ubogą ilość i jakość pokarmu w ich naturalnym środowisku, wykazują skłonności do koprofagii (odżywianie się odchodami). W ciągu 24 godzin potrafią przeżuć aż 38% swoich odchodów. Odchody koszatniczek są małe, suche, pozbawione zapachu.
Koszatniczka – jak o nią dbać?
Koszatniczki są bardzo ruchliwe. Uwielbiają gryźć. Ich instynkt gryzienia jest na tyle silny, że mogą nawet przegryźć plastikowe dno klatki. Z tego względu jeśli wybieramy dla koszatniczki klatkę, powinna być ona cała metalowa.
Jednak najlepszym rozwiązaniem będzie akwarium, ponieważ koszatniczka nie jest w stanie przegryźć szkła, a przekopywane przez nią podłoże nie będzie wysypywało się na podłogę. Jednakże wierzch akwarium musi być zakryty (najlepiej metalową klatką, a nie szybą), gdyż gryzonie mogą z niego uciec. W przypadku koszatniczek dobrze sprawdzi się także specjalne terrarium.
Koszatniczki, podobnie jak myszoskoczki i szynszyle, zażywają piaskowe kąpiele. Z tego względu należy kilka razy w tygodniu umieszczać w klatce wanienkę ze specjalnym suchym piaskiem, aby mogły się w nim tarzać.
Wnętrze klatki powinno zawierać jak najwięcej drewnianych zabawek, konarów i kryjówek, które dostarczą im wiele zabawy i zapełnią czas. Poza tym drewniane elementy pozwolą także na ścieranie ząbków.
Wskazane są także różnego rodzaju pięterka i drabinki, aby gryzonie mogły się wspinać. Nie może także zabraknąć domku, który pełni funkcję kryjówki i miejsca odpoczynku.
Miski i poidełka nie powinny być z plastiku, ponieważ bardzo szybko mogą zostać pogryzione na kawałki. Połknięcie przez koszatniczkę fragmentów plastiku może skończyć się tragicznie. Z tego względu poidło powinno być szklane, a miski - ceramiczne lub kamienne.
Podściółkę należy wymieniać co najmniej raz w tygodniu, aby zapobiec rozwojowi bakterii i ograniczyć nieprzyjemny zapach. Należy także regularnie myć gorącą wodą klatkę od środka.
Polecany artykuł:
Koszatniczka – żywienie. Co może jeść?
Koszatniczki są roślinożercami. Żywią się przeważnie trawami, liśćmi, ziołami oraz korą wybranych krzewów lub drzew.
Koszatniczki jedzą także siano. Oprócz tego chętnie sięgają po nasiona oraz niektóre warzywa (marchew, kalafior, ogórek, sałata) i owoce (np. banany, jabłka, jagody, rodzynki).
Owoców jednak nie powinno się podawać im zbyt często, gdyż koszatniczki są podatne na rozwój cukrzycy. Koszatniczkom powinno się także podawać specjalne kolby, dzięki którym również mogą ścierać sobie ząbki. W sklepach zoologicznych można zakupić także specjalną karmę przeznaczoną dla koszatniczek.
