Spis treści
- Kot syberyjski - wygląd
- Kot syberyjski - pielęgnacja
- Kot syberyjski - żywienie
- Kot syberyjski - charakter
- Kot syberyjski - cykl rozrodczy
Kot syberyjski pochodzi oczywiście z Syberii, gdzie ukształtował go mroźny klimat Rosji, dzięki czemu jest silnym zwierzęciem o dobrym zdrowiu. Żył od wieków jako dzikie, a następnie udomowione zwierzę. Kot syberyjski mimo swej wyjątkowej urody, nie był znany w Europie Zachodniej, do której trafił dopiero po przemianach ustrojowych w latach 90. (pierwsza polska hodowla założona została w 1989 r.). Dzięki temu jednak rasa ta, co jest aktualnie jej wielką zaletą, nie została zmodyfikowana przez człowieka.
Oficjalnie kot syberyjski uznany został przez Międzynarodową Federację Felinologiczną (FIFe) dopiero w 1998 roku.
Kot syberyjski - wygląd
FIFe zalicza kota syberyjskiego do II kategorii kotów półdługowłosych. To wiele mówi o futrze sybiraka, które jest lśniące i bardzo gęste (zwłaszcza zimą), ale nie tak długie, jak np. u persa. Jego wyjątkowym atutem jest piękna kryza i grzywa, dzięki którym często porównywany jest do lwa oraz puszyste "portki". Włos kota syberyjskiego przylega do ciała, ale ma pod spodem miękki i puszysty podszerstek zapewniający mu odporność na mróz.
Kot syberyjski dla alergików
Włosy kotów syberyjskich rzadziej wywołują u człowieka alergię. Dlatego są bezpieczniejsze dla osób podatnych na uczulenia, choć nie znaczy to, że są bezpieczne w 100 procentach.
Wzorzec rasy zakłada, że kot syberyjski jest średniej wielkości (4-7 kg, przy czym samice są lżejsze) i ma silną, umięśnioną sylwetkę. Głowę trójkątną z wypukłym czołem i zaokrąglonym podbródkiem zdobi długi nosek oraz duże, szerokie u nasady uszy, lekko pochylone do przodu i porośnięte kępkami włosów.
Oczy sybiraka są duże, owalne, skośnie osadzone – mogą mieć barwę zieloną lub bursztynową.
Koty syberyjskie mają lekko wydłużony korpus, nieco kanciasty i mocno umięśniony, a ich łapy są średniej długości, z dużymi stopami z kępkami włosów między palcami.
Wyjątkowo piękny u sybiraka jest ogon – długi i puszysty, z obfitym piórem.
Wzorzec rasy dopuszcza wszystkie rodzaje kolorów futra (czarny, niebieski, rudy, kremowy, czarny szylkret, niebieski szylkret), z wyjątkiem czekoladowego, liliowego i cynamonowego. Dozwolone są białe fragmenty szaty: biały medalion, klatka piersiowa, brzuch łapy, gwiazda.
Kot syberyjski - pielęgnacja
Półdługie włosy kota syberyjskiego wymagają regularnego czesania. Ponieważ włos tej rasy jest twardy i nie ma tendencji do kołtunienia się, dlatego wystarczy przeprowadzać taki zabieg co 4-5 dni (w okresie linienia częściej).
Koty można też kąpać, ponieważ nie boją się wody i dobrze znoszą mycie.
Nie powinno się zapominać o przemywaniu raz na jakiś czas kocich oczu wilgotnym wacikiem, zwłaszcza jeżeli zauważymy, że w kącikach pojawiaj się grudki ropy. Można używać do tego przegotowanej wody lub płynu fizjologicznego. Okolicę oczu można przetrzeć wacikiem nasączonym kwasem bornym, ale należy uważać, aby nie dostał się on do oka.
Uszy kota syberyjskiego nie wymagają szczególnej pielęgnacji, jednak o zęby kota należy dbać podając mu odpowiednią karmę lub czyszcząc mu co jakiś czas zęby samodzielnie (pastą dla zwierząt) lub u weterynarza.
Kolejnym elementem pielęgnacji kota jest przycinanie mu pazurów. Dotyczy to szczególnie kotów, które nie wychodzą na dwór. Warto przyzwyczajać do tego zabiegu już małe kocięta.
Koty syberyjskie żyją około 12 lat.
Kot syberyjski - żywienie
Ponieważ koty syberyjskie są rasą żyjąca nadal na wolności, hodowcy starają się zapewniać swoim podopiecznym dietę naśladującą składem ich naturalny pokarm: mięso gryzoni, małych ptaków, jaszczurek, rzadziej ryb. To tzw. dieta BARF, która zakłada przygotowywanie pokarmów o odpowiedniej proporcji mięsa, kości, podrobów i innych składników.
Pożywienie sybiraka powinno być różnorodne i bogate w odpowiednie witaminy i minerały. Ważnym elementem diety jest białko, dlatego kot powinien otrzymywać zarówno mięso (wołowe, drobiowe, podroby, ryby), jak i produkty mleczne (ser biały, jaja kurze).
W menu kota może być mniej węglowodanów, które nie służą zdrowiu zwierzaka, nie wolno za to zapominać o tłuszczach, które dostarczają energii i są niezbędne do utrzymania zdrowej skóry i futra.
Jedzeniem dla kota syberyjskiego może być sucha lub mokra karma (ta druga jest zdrowsza, nie odwadnia i nie powoduje problemów z nerkami), warto jednak pokusić się o samodzielne przygotowywanie posiłków. Można też dodatkowo podawać kotu suplementy w postaci witamin, olejów z kwasami tłuszczowymi.
Poza tym, że dieta kota musi zawierać wszystkie niezbędne aminokwasy, które decydują o jakości białka i stanowią o jego pełnowartościowości, wśród niezbędnych składników w diecie kota musi znaleźć się tauryna.
Koty w odróżnieniu od psów nie są w stanie syntetyzować wystarczającej jej ilości, a dodatkowo są specyficznie wrażliwe na jej niedobór, gdyż produkcja soli żółciowych niezbędnych do prawidłowego trawienia i wchłaniania składników tłuszczowych jest całkowicie uzależniona od tauryny.
Tauryna poza tym wpływa na prawidłowe funkcjonowanie serca, bierze udział w procesach związanych z rozrodem oraz spełnia ważną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu wzroku.
Wśród innych niezbędnych składników są kwasy tłuszczowe nienasycone, a przed wszystkim kwas arachidonowy, który nie powstaje w wątrobie kotów ze względu na brak aktywności enzymów niezbędnych do tego procesu.
Źródłami zarówno tauryny jak i kwasu arachidonowego są mięso i produkty pochodzenia zwierzęcego – stąd też wynika bezwzględność stosowania tych surowców w żywieniu kotów.
Kot syberyjski - charakter
Sybiraki są trochę dzikie, ale nieagresywne. Jednocześnie dobrze dostosowują się do nowych sytuacji i potrafią się bardzo przywiązać do człowieka. Reagują trochę jak psy - witają się z właścicielem, domagają pieszczot, są towarzyskie i towarzyszą mu w codziennych zajęciach.
Kot syberyjski jest bardzo ciekawski i inteligentny: potrafi pokazać, czego potrzebuje (wody, wyjścia na dwór itd.). Te koty są niezwykle aktywne i skoczne, uwielbiają wspinać się po meblach czy specjalnych słupkach. Chętnie też przebywają na dworze, jeżeli tylko mają taką możliwość (są świetnymi łowcami).
Kot syberyjski - cykl rozrodczy
Kotki syberyjskie dojrzewają w wieku ok. 6-8 miesięcy. Pierwsza ruja, trwająca zwykle ok. 10 dni, może wystąpić po pół roku. Jej objawy są typowe: kotka tarza się po ziemi i głośno nawołuje. Gdy nie dojdzie do pokrycia, następuje kolejna ruja, kotka jednak jest wtedy osłabiona fizycznie (ruja powoduje spadek odporności) i psychicznie (kotka nadal szuka partnera). Za 10-14 dni może dojść do następnej.
Jeśli hodowca nie chce potomstwa, powinien kotkę wykastrować, zanim osiągnie ona dojrzałość płciową.
Trudne warunki życia tej naturalnej rasy oraz fakt, że hodowle wciąż zasilane są kotami z terenów byłego ZSRR sprawia, że koty te są zwykle bardzo zdrowe i silne. Ich gęste futro doskonale chroni je przed zimnem. Choroby, które pojawiają się rzadko, są typowymi kocimi dolegliwościami (wielotorbielowatość nerek czy problemy z sercem).
Koty syberyjskie cieszą się dobrym zdrowiem w porównaniu z niektórymi innymi rasami kotów. Chcąc omówić choroby, do których są jednak predysponowane należy wymienić:
- Kardiomiopatię przerostową (HCM-hypertrophic cardiomyopathy). Jest to genetyczna choroba serca, której mechanizm polega na patologicznym przeroście ściany lewej komory serca, niekiedy też przegrody międzykomorowej. Pogrubienie ścian serca osłabia ich elastyczność. W wyniku tego zmniejsza się zdolność do rozkurczu lewej komory i zwiększa się ciśnienie jej napełniania. Doprowadza to do powiększenia lewego przedsionka i zastoju w krążeniu płucnym. W wyniku powyższych zaburzeń może dojść do obrzęku płuc.
Objawy, które mogą sugerować problem z sercem to: duszność, przyspieszony oddech, zasinienie błon śluzowych, nietolerancja wysiłkowa.
Niewydolność krążeniowo-oddechowa może doprowadzić do zapaści lub nawet nagłej śmierci sercowej.
Objawy pojawiają się najczęściej w wieku od 1-5 lat, ale chorobę opisuje się również u starszych zwierząt.
Obecnie dostępne są badania genetyczne, które pozawalają stwierdzić czy u kota występuje gen odpowiedzialnym za HCM.
- Wielotorbielowatośc nerek (PKD – Polycystic Kidney Disease). Choroba uwarunkowana genetycznie, charakteryzuje się występowaniem licznych torbieli w miąższu nerki. Początkowo torbiele mogą być obojętne dla funkcjonowania narządu. Kiedy torbiele powiększają się, mogą doprowadzić do rozwoju niewydolności nerek. Zmiany dotyczą obu nerek jednocześnie.
- FUS – Syndrom Urologiczny Kotów (Feline Urethral Syndrome. Jest to zespół objawów związanych z zapaleniem pęcherza i cewki moczowej. Występuje częściej u samców kastrowanych, prowadzących mało aktywny tryb życia. Czynnikiem predysponującym do rozwoju syndromu jest tło stresowe. FUS objawia się nawracającymi problemami urologicznymi: skąpomoczem, parciem na mocz (który może zawierać domieszkę krwi), oddawaniem moczu poza kuwetą.
Polecany artykuł:
