Spis treści
- Labrador retriever - wygląd
- Labrador retriever - żywienie
- Labrador retrierver - cykl rozrodczy
- Labrador retrierver - pielęgnacja
Labrador retriever, jak mało który pies, podchodzi do życia ze spokojem – nie straszne mu huki petard czy obcy wchodzący do domu. Zapewne dlatego, że tę cechę zapisaną ma w genach – rasę tę wyhodowano bowiem do polowań, konkretnie - aportowania postrzelonej drobnej zwierzyny i ptactwa (angielskie słowo „retrieve” oznacza właśnie „aportować” lub „wyszukać”), psy musiały więc mieć odporną psychikę.
Przodkowie psów tej rasy pochodzą od żyjących na Nowej Funlandii psów nazywanych St. John’s, które wykorzystywane były do łapania ryb, wymykających się z rybackich sieci.
Na początku XIX wieku brytyjscy marynarze przywieźli do Wielkiej Brytanii kilka takich psiaków, gdzie zaczęto je hodować na większą skalę. Za samodzielną rasę labradory retrivery uznane zostały dopiero na początku XX wieku.
Labrador retriever - wygląd
Labrador jest dobrze zbudowany i dość masywny. Ma szeroką klatkę piersiową, mocno umięśnione kończyny, gruby ogon oraz dość szeroką głowę. Sierść labradora jest krótka, gęsta i twarda – dobrze przylega do ciała i doskonale chroni psa przed wilgocią i chłodem.
Charakterystyczne jest to, że skóra labradora wytwarza dużo więcej łoju, niż skóra psów innych ras, dlatego też sierść labradora jest nieprzemakalna – woda spływa z niej jak po kaczych piórach.
Na początku za rasowe uznawano wyłącznie zcarne labradory retrievery, szczenięta biszkoptowe i czekoladowe traktując jako błąd natury. Z czasem jednak i te dwa umaszczenia labradora retrivera doczekały się uznania. Obecnie najpopularniejszy jest biszkoptowy labrador retriever.
Labrador potrafi rozróżnić aż 500 tysięcy zapachów (człowiek tylko niespełna cztery tysiące), dzięki czemu jest niezastąpiony w trakcie rozmaitych akcji poszukiwawczych, np. w górach. Pies jest dwa razy szybszy od człowieka. W 30 min. przeszuka teren, który 20 ludzi sprawdzałoby 4 godziny. Potrafi odnaleźć człowieka przykrytego nawet 6-metrową warstwą śniegu. Nic dziwnego, że 90% akcji GOPR, w których biorą udział psy, kończy się sukcesem.
Labrador retriever - żywienie
Psy rasy labrador retriever są wyjątkowo żarłoczne – z ich wilczym apetytem wiąże się wyjątkowo duża skłonność do nadwagi. Przez lata sądzono, że olbrzymi apetyt odziedziczyły po przodkach, które – zamieszkując chłodne obszary Nowej Funlandii – potrzebowały mnóstwa kalorii, by przeżyć, pływając w lodowatych wodach Oceanu Atlantyckiego.
Niedawne badania udowodniły jednak, że przyczyną tego, że labradory mają najwyższy wśród psów wskaźnik otyłości jest mutacja genu, który steruje uczuciem głodu. By nie dopuścić do nadwagi, labrador powinien jeść dobrze zbilansowaną gotową karmę wysokiej jakości, przeznaczoną dla dużych ras, a ilość pokarmu podawanego psu należy ściśle kontrolować.
Dzienną porcję powinno się podzielić na dwa posiłki. Labrador nie powinien również dostawać smakołyków między posiłkami (wyjątkiem są nagrody, dawane za osiągnięcia w trakcie tresury). W porozumieniu z lekarzem weterynarii psu powinno się również podawać preparaty witaminowo-mineralne chroniące stawy.
Wśród właścicieli tak uroczych psów jak labradory mogą się znaleźć tacy, którzy jako formę nawiązania pozytywnych relacji z psem stosują przekąski. W takich sytuacjach jak szkolenie czy spacer są one bardzo wygodną metodą budowania pozytywnych zachowań.
Niestety, ich stosowanie w nadmiarze może być przyczyną nadwagi i otyłości, gdyż są to produkty o wysokiej zawartości tłuszczu i węglowodanów, które to właśnie składniki odpowiadają za wysoką atrakcyjność smakową przekąsek.
Wyedukowany właściciel, zdający sobie sprawę z zagrożenia jakie stwarzają nadwaga i otyłość, powinien traktować przekąski jako dodatkowe źródło energii i uwzględniać ich kaloryczność w bilansowaniu dobowego zapotrzebowania energetycznego swojego psa.
Komercyjnie produkowane przekąski dla psów zawierają głównie dwa składniki, które sprawiają, że są to produkty wysokoenergetyczne. Są to węglowodany (stosowane głównie jako surowce umożliwiające formowanie przekąski w pożądany kształt) oraz tłuszcze, których zadanie polega na poprawie smakowitości takiego jedzenia. Podawanie przekąsek musi być zatem uwzględnione w bilansie energetycznym dobowego zapotrzebowania psa.
Trzeba jednak pamiętać, że w przeciwieństwie do pełnoporcjowej karmy dla psa, przekąski nie są pełnowartościowym produktem.
Poprzez wysoką zawartość tłuszczu i węglowodanów są dobrym nośnikiem energii, ale nie zawierają wszystkich pozostałych składników odżywczych w wystarczających proporcjach. Stąd też słuszna obawa, że nadmiar przekąsek może doprowadzić do nadwagi i otyłości przy pojawiających się objawach niedoborów niektórych składników odżywczych.
Z punktu widzenia dietetyka taka sytuacja będzie trudna do zdiagnozowania tylko na podstawie oceny sylwetki psa, który z pozoru je za dużo a jednak brakuje mu niektórych ważnych składników odżywczych.
Ponieważ labradory są predystynowane na powstawania nadwagi i otyłości, każdy właściciel musi stosować się ściśle do zaleceń żywieniowych oraz wprowadzać wystarczająco dużą porcję codziennej aktywności fizycznej.
Labrador retrierver - cykl rozrodczy
Podobnie jak u większości suk innych ras, pierwsza cieczka u labradora ma miejsce pomiędzy 6., a 12-stym miesiącem życia i trwa około 21 dni. Teoretycznie w tym czasie suka może zajść w ciążę.
W przypadku labradorów jest to jednak niewskazane – mimo swojej płciowej dojrzałości nie jest ona jeszcze przygotowana na ciążę zarówno psychicznie, jak i fizycznie – niesie to za sobą ryzyko komplikacji w czasie porodu, a także odrzucenia potomstwa.
Taką gotowość suki labradorów osiągają zazwyczaj w wieku około dwóch lat. W jednym miocie suka ma najczęściej pomiędzy 3, a 8 szczeniąt. Samce rasy labrador są gotowe do krycia przez upływem 12-go miesiąca życia.
Labrador retrierver - pielęgnacja
Sierść labradora jest twarda i krótka, dlatego nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Raz na jakiś czas psa warto wyczesać, usuwając martwe włosy – można to zrobić gumowym zgrzebłem lub gumową rękawicą.
Psy przebywające w ogrzewanych pomieszczeniach stale gubią niewielkie ilości sierści – to zupełnie normalne i nie wymaga interwencji lekarza weterynarii. Dwa razy do roku labrador linieje, i w tym okresie należy go wyczesywać dwa-trzy razy w tygodniu. By po czesaniu sierść nabrała zdrowego wyglądu, warto przetrzeć ją dodatkowo bawełnianym ręcznikiem.
Labradora wystarczy kąpać w miarę potrzeby – jeśli jest czysty, wystarczy raz na kilka miesięcy, w szamponie dla psów krótkowłosych (najlepiej przeznaczonych dla konkretnego koloru umaszczenia). Po opłukaniu dokładnie wycieramy go ręcznikiem. Jeśli jest ciepło, może wyschnąć sam, jeśli chłodno – sierść trzeba wysuszyć suszarką nastawioną na średnią temperaturę.
Systematycznego czyszczenia wymagają również uszy i oczy (wystarczy je co kilka dni przecierać wilgotnym wacikiem). Labradorom należy też regularnie skracać zbyt długie pazury, usuwać kamień nazębny, a także czyścić gruczoły okołoodbytowe.
Czytaj też: Rasy psów najbardziej przyjazne człowiekowi
Labrador retriever to „pies do wszystkiego” – nadaje się zarówno do pracy, jak i do zabawy. Jest świetnym przewodnikiem niewidomych, znakomitym terapeutą pracującym z dziećmi autystycznymi, sprawdza się też w trudnych warunkach, np. szukając uwięzionych pod gruzami. W towarzystwie dzieci przeobraża się w psa skorego do psot i wygłupów, spragnionego pieszczot piecucha.
Te wszechstronne zdolności wynikają między innymi z charakteru labradora oraz jego predyspozycji. Labrador retriever jest wytrzymały, ma bardzo dobrze rozwinięty wzrok i zdolności zapamiętywania . Zarazem jest bardzo przywiązany do właściciela i jego rodziny.
Wrodzona pogoda ducha i łagodność czyni go znakomitym towarzyszem dla dzieci (choć do pewnego momentu psy te są bardzo żywiołowe, przez co niechcący mogą zrobić dziecku krzywdę). Ta cecha bywa też uciążliwa: labrador retriever w równie łagodny co domowników sposób traktuje także obcych, przez co nie sprawdza się w roli stróża.
Labradory pomimo szeregu zalet jako rasy, są niestety częstymi pacjentami lecznic weterynaryjnych.
- W związku tym że zaliczają się do psów dużych raz i szybko rosną może wystąpić u nich dysplazja stawów biodrowych, rzadziej łokciowych. W przypadku stawów biodrowych dysplazja polega na niedokładnym dopasowaniu głowy kości udowej do panewki stawu biodrowego co osłabia mechanizm stabilizacji stawu. Doprowadza to nadwichnięć i stanów zapalnych, a w późniejszym czasie do rozwoju zmian zwyrodnieniowych. W okresie wzrostu pierwszymi objawami jest niechęć do ruchu, tzw. „królicze skoki” przy szybszym poruszaniu i pokładanie się na spacerze. Później pojawia się kulawizna kończyn miednicznych, częste i ostrożne przysiadanie oraz „kołysanie” zadem podczas chodzenia. Pierwsze objawy mogą pojawić się już u psów 6-12 miesięcznych.
- Objawy dysplazji stawu łokciowego ujawniają się w podobnym wieku i manifestują się niechęcią do prostowania i zginania łokci, bolesnością stawu łokciowego, kulawizną i sztywnością chodu jednej lub obu kończyn piersiowych. Inna chorobą narządu ruchu mającą związek z szybkim wzrostem psa jest osteochondroza stawu ramiennego. Występuje częściej u samców niż samic, objawia się w okresie 4-14 m-cy życia kulawizną przednich kończyn, niechęcią do ruchu, sztywnym chodem , niekiedy zanikami mięśniowymi. Często dotyka obu przednich kończyn.
- Chorobą związaną również z układem ruchu ale dotyczącą mięśni, jest miopatia labradorów. To choroba uwarunkowana genetycznie , dotyczy czarnych i żółtych labradorów. Objawy pojawiają się w wieku od 6 tygodni do 7 miesięcy i są to: skrócenie kroku, przeprostowanie stawów nadgarstkowych, osłabienie niektórych odruchów neurologicznych, może pojawić się skręcenie głowy i wygięcie kręgosłupa.
- Labradory cierpią na alergie pokarmowe i środowiskowe, które najczęściej manifestują się objawami dermatologicznymi. Wśród objawów dermatologicznych dominuje świąd, zaczerwienienie skory, wylizywanie przestrzeni międzypalcowych. W wielu przypadkach jedynym objawem alergii może być nawracające rumieniowo-woszczynowe zapalenie ucha.
- Oprócz zmian skórnych tła alergicznego dość często spotykamy się u labradorów z miejscowym ropnym zapaleniem skóry tzw. „hot-spot”. Są to najczęściej okrągłe, odgraniczone zmiany skórne, pokryte ropą lub wysiękiem, odczuwane przez zwierzę ze świądem i bolesnością. Pojawiają się zazwyczaj wiosną i jesienią.
- Do problemów dotyczących narządu wzroku należy entropium. Jest to wwinięcie się brzegu powieki w kierunku gałki ocznej. Rosnące na brzegu powieki włosy drażnią delikatną powierzchnię rogówki doprowadzając do jej uszkodzenia, jak również do zapalenia spojówek, mrużenia oka, łzawienia i powikłań bakteryjnych. Leczenie opiera się na chirurgicznej korekcji powiek.
- Spośród zaburzeń hormonalnych często u labradorów diagnozowana jest niedoczynność tarczycy. Objawia się posmutnieniem psa, obniżonym temperamentem, tendencją do tycia, pogorszeniem okrywy włosowej (włos matowy, nadmiernie wypada). Schorzenie diagnozowane jest poprzez pomiar poziomu hormonów we krwi, a leczy się je suplementując hormony tarczycy.
Pozostałe predylekcje to: zapalenie młodzieńcze tkanki podskórnej, przerost flory bakteryjnej jelit, zaburzenia wchłaniania wit. B12, dysplazja zastawek przedsionkowo-komorowych, pierwotna nadczynność przytarczyc, padaczka, cukrzyca, zapalenie kłębuszków nerkowych.
