Spis treści
- 1. Rozwój dziecka: dziecko zaczyna swoją interakcję ze światem i rozwój intelektualny jeszcze w życiu płodowym.
- 2. Rozwój dziecka: psychiczny stan kobiety w ciąży ma ogromny wpływ na zdrowie dziecka.
- 3. Rozwój dziecka: dziecko rodzi się z kilkoma unikalnymi talentami i tylko od nas zależy, czy pomożemy mu je odkryć i rozwinąć.
- 4. Rozwój dziecka: praktycznie cały potencjał intelektualny dziecka kształtuje się do 6 roku życia.
- 5. Rozwój dziecka: dzieci potrzebują od nas zaspokojenia przede wszystkim ich potrzeb emocjonalnych – miłości i bezpieczeństwa.
- 6. Rozwój dziecka: najważniejszym czynnikiem wychowawczym jest nasze własne zachowanie.
Sebastian Głydziak i Wojtek Marciszewski – założyciele Fundacji Rodzice Przyszłości, które upowszechnia wiedzę o rozwoju dziecka w podejściu całościowym i interdyscyplinarnym; ale też ojcowie, zapytani o najważniejsze z ich punktu widzenia fakty dotyczące rozwoju dzieci, podali ich 6:
1. Rozwój dziecka: dziecko zaczyna swoją interakcję ze światem i rozwój intelektualny jeszcze w życiu płodowym.
Mówi o tym dyscyplina naukowa zwana haptonomią. Dziecko będące jeszcze w brzuchu matki, któremu ojciec czyta codziennie bajki, jest w stanie rozpoznać tembr jego głosu zaraz po urodzeniu. Sam tego doświadczyłem po narodzinach mojej córki Zosi, którą uspokoiłem natychmiast po porodzie, nucąc jej melodię, którą śpiewałem jej często, gdy była jeszcze w brzuchu swojej mamy.
2. Rozwój dziecka: psychiczny stan kobiety w ciąży ma ogromny wpływ na zdrowie dziecka.
Ostatnie badania psychologiczne dowodzą, że silne negatywne przeżycia przyszłej matki lub długotrwały stres mogą destruktywnie wpłynąć na rozwój płodu, doprowadzając czasami do bardzo poważnych zaburzeń rozwojowych, upośledzeń lub, w najlżejszych sytuacjach, do powstawania lęków, które ujawnią się u dziecka w kilka lat po porodzie. Podczas negatywnych emocjonalnych przeżyć kobiety w ciąży, wytwarzane są w jej organizmie substancje chemiczne, które, przenikając przez łożysko i pępowinę do organizmu dziecka, wpływają negatywnie na jego rozwój fizyczny i neuronalny.
3. Rozwój dziecka: dziecko rodzi się z kilkoma unikalnymi talentami i tylko od nas zależy, czy pomożemy mu je odkryć i rozwinąć.
Badania Instytutu Galupa, przeprowadzone na milionach osób na całym świecie, potwierdzają, że każdy człowiek rodzi się z co najmniej 5 unikalnymi talentami. Niestety niewielu rodziców ma tego świadomość. Co więcej, praktycznie wszyscy posługują się wobec swoich dzieci destruktywną krytyką i oceną, która uniemożliwia odkrycie ich indywidualnego potencjału, co w konsekwencji doprowadza do zbudowania zaniżonej samooceny i niszczenia poczucia własnej wartości dzieci.
4. Rozwój dziecka: praktycznie cały potencjał intelektualny dziecka kształtuje się do 6 roku życia.
W momencie przyjścia dziecka na świat ma ono około 100 mld komórek nerwowych w mózgu. Jednak to nie one determinują potencjał umysłowy każdego człowieka, a ilość połączeń neuronalnych pomiędzy tymi komórkami. Do szóstego roku życia trwa najaktywniejsza budowa tych połączeń, którą wspomagają bogate w bodźce otoczenie oraz określone sekwencje ruchów kończyn dziecka. Klasycznym przykładem jest raczkowanie. Nawet banalne bujanie niemowlaka w ramionach pomaga budować jego układ przedsionkowy. Jednak to do 3. roku życia powstaje tych połączeń najwięcej, bo aż 50%. Dlatego właśnie w tym okresie dzieci chłoną wszystko jak gąbka.
5. Rozwój dziecka: dzieci potrzebują od nas zaspokojenia przede wszystkim ich potrzeb emocjonalnych – miłości i bezpieczeństwa.
Jednym z najbardziej wymownych dowodów są statystyki szpitalne z USA, gdzie zaraz po II wojnie światowej umieralność niemowlaków pozostawionych na oddziałach szpitalnych bez rodziców sięgała 80-90%, pomimo braku konkretnych przyczyn, chorób oraz przy zapewnieniu im niezbędnego odżywiania. Po tych doświadczeniach, konsylium medyczne wraz z psychologami wprowadziło nakaz noszenia na rękach i przytulania niemowlaków, po którym ich umieralność spadła praktycznie do zera…
6. Rozwój dziecka: najważniejszym czynnikiem wychowawczym jest nasze własne zachowanie.
Niestety wzorce rodzicielskie, które zostały nam „sprzedane” przez własnych rodziców, są tak głęboko zakotwiczone w naszej podświadomości, że uruchamiają się, czy tego chcemy czy nie, gdy sami wchodzimy w nową rolę życiową – rodziców. Po prostu nie dysponujemy innymi wzorcami, dlatego bez pracy nad sobą i swoją świadomością bardzo trudno jest to zmienić. Musimy zrozumieć jedną rzecz, która jest kwintesencją całego procesu wychowania dziecka – uczymy w 100% przez własny przykład. A więc nie ma znaczenia, jak bardzo będziemy starali się wpoić dziecku pewne zasady i normy zachowania. Na jego wychowanie w największym stopniu będzie miało wpływ to, w jaki sposób postępujemy, reagujemy, odpowiadamy, zachowujemy się w stosunku do siebie, partnera, rodziny i samego dziecka. Dziecko chłonie wszystko bez żadnych barier i filtrów, ponieważ nie ma w sobie nic poza czystą otwartą duszą, w którą my rodzice wlewamy wzorce zachowania, jakimi będzie później posługiwać się w dorosłym życiu.
materiały prasowe Fundacji "Rodzice Przyszłości"
