Jak stawiać dziecku granice? Ekspertka tłumaczy
Stawianie dziecku granic jest ważnym krokiem w wychowaniu, jednak potrafi być bardzo ciężkie. Okazuje się jednak, że można sobie znacząco ułatwić ten proces. Ekspertka zdradziła, że stawianie dziecku granic, które zależą od tego co my zrobimy, sprawi, że macierzyństwo będzie o wiele łatwiejsze. Jak wyjaśniła, doktor Becky Kennedy w książce "Wewnętrzna dobroć", definicją stawiania granic powinno być coś niezależnego od dziecka. Oznacza to, że rodzice mogą wykazywać się empatią i łączyć z dziećmi, jednocześnie stawiając granice. Pozwala to rodzicowi przejąć rolę lidera przy okazji sprawiając, że dzieci czują się bezpiecznie ze swoimi emocjami.
Na instagramowym profilu bajkologia_pl, ekspertka wyjaśniła jak powinno się stawiać granice i jak tego nie robić. Na przykład, nie musimy oczekiwać, że dziecko uszanuje i zaakceptuje naszą decyzję. Zaznaczyła, że dziecko nie musi rozumieć naszej perspektywy, a my powinniśmy dostrzegać i potwierdzać dziecięce emocje. Ważne jest również rozumienie prób testowania granicy. Nie powinniśmy oczekiwać, że nasz maluch nie będzie wysuwać żadnych nowych żądań.
Ekspertka zaznacza, że nie powinniśmy kazać dziecku dostosowywać się do otoczenia, a dostosować je do możliwości naszego malucha. Co więcej, nie możemy oczekiwać, że nasza pociecha zapanuje nad sytuacją, a po prostu ją z niej zabrać.
Formy stawiania granic. Ekspertka pokazuje możliwości
Ekspertka podkreśliła, że bardzo ważne jest, by rodzic odgrywał rolę zewnętrznego, dojrzałego mózgu dla dziecka, a nie wymagać by mózg malucha za szybko dojrzał. Co więcej, ważne jest wspieranie rozwoju emocjonalnego dziecka, a nie wymaganie czegoś poza jego zasięgiem. Przy stawianiu granicy ważne są również komunikaty, które dajemy dziecku. Na przykład, jak tłumaczy ekspertka może to być forma "Nie pozwalam" wraz z wprowadzeniem życie. Jak podaje przykład:
Nie pozwalam skakać na kanapie. Uwaga ściągam cię, hop. Wychodzimy na zewnątrz, bo widzę, że potrzebujesz ruchu. Wolisz rower czy hulajnogę?
Dzięki temu jesteśmy czasem w stanie rozładować emocje związane z granicą, dzięki przekierowaniu uwagi.
Kolejną formą może być granica wraz z propozycją pomocy. Jak tłumaczy autorka tutaj najważniejsza jest nasza postawa, która powinna mówić, wiem, że dziecko jest rozregulowane i dlatego nie potrafi się dostosować, więc pomogę mu z całą sytuacją. Ostatnią z przedstawionych form jest odmowa z zaznaczeniem, że jest to nasza decyzja. Choć samo w sobie "nie" jest prostą granicą to może doprowadzić do awantury. Warto więc trzymać się pewnie swojej decyzji. Na przykład mówiąc, że teraz się na coś nie zgadzamy, rozumiemy, że dziecko chce, jednak trzymamy się decyzji o odmowie.
