Chester i Otis Graves urodzili się 15 lipca 2021 roku w 28. tygodniu ciąży. Stan Chestera był jednak znacznie gorszy. Chłopczyk ważył zaledwie 0,5 kg.
Jego brat Otis przyszedł na świat z wagą urodzeniową 1,5 kg. 6 tygodni po porodzie mógł wrócić do domu, ważąc już 2,8 kg.
Bracia mogli spotkać się dopiero 22 września – 10 tygodni po urodzeniu, ale ich mama Kelly Graves jest przekonana, że właśnie ta niezwykła więź, która ich łączy pomogła Chesterowi w walce o życie.
Zobacz także: Rozdzielenie bliźniąt w szkole je krzywdzi? „Nie są dwiema połówkami tej samej całości”
"Mówiono mi, że może nie przeżyć”
Lekarze zauważyli problemy zdrowotne Chestera już w 16. tygodniu ciąży. Kelly dowiedziała się, że bliźnięta różnią się wielkością o 25%. Lekarze przeprowadzili dodatkowe badania.
Okazało się, że różnica jest spowodowana wewnątrzmacicznym ograniczeniem wzrostu. Chester nie otrzymywał wystarczające ilości niezbędnych składników odżywczych z łożyska. To sprawiło, że jego wzrost się zatrzymał.
W 19. tygodniu ciąży Kelly została poddana laserowemu leczeniu chirurgicznemu w szpitalu Kings College w Londynie.
— Musiałam przejść endoskopową operację laserową. Lekarze musieli dotrzeć do łożyska i rozdzielić naczynia krwionośne łączące dwoje dzieci — przyznaje w rozmowie z Daily Mail
Rozdzielenie dzieci miało nie tylko dać szansę Chesterowi. Miało również uchronić Otisa, gdyby jego brat nie przeżył. O zabiegu słabszy z braci wciąż jednak przybierał na wadze 25 g tygodniowo, gdy jego silniejszy brat 100 g tygodniowo.
— Przy każdym badaniu mówiono mi, że może nie przeżyć, co łamało mi serce — mówi Kelly.
Stan Chestera się ustabilizował, ale w 28. tygodniu Kelly poczuła, że odeszły jej wody. Chłopiec ważył wówczas 485 gramów. Lekarze uznali, że jest to bliskie uznania go za zdolnego do przeżycia.
Kelly wciąż jednak słyszała, że szanse jej synka są jednak bardzo małe. Usłyszała, że tętno Chestera wciąż spada.
— Musieliśmy tylko mieć nadzieję, że będzie dalej walczył — przyznaje.
Po cesarskim cięciu Otis był wentylowany i umieszczony w inkubatorze. Zanim do inkubatora trafił Chester, lekarze musieli ustabilizować jego stan.
Okazało się także, że miał węzeł na pępowinie, co także przyczyniło się do zahamowania jego wzrostu. Lekarze od razu podjęli działania, aby pomóc mu przeżyć.
„To było wszystko, na co czekałam”
34-letnia dziś Kelly wspomina, że pierwsze spotkanie jej jednojajowych bliźniąt było niezwykle emocjonujące.
— To było wszystko, na co czekałam. Chociaż Otis spał, Chester miał obsesję na jego punkcie i nie mógł oderwać wzroku od swojego brata — mówi.
Pierwsze spotkanie odbyło się oczywiście na oddziale noworodkowym w szpitalu Southend, gdzie Chester spędził jeszcze wiele miesięcy.
Kelly udostępniła na Instagramie @miracletwins_plus3 nagranie z tej chwili. Widać na nim, że różnica między chłopcami była ogromna. Te chwile, które mogli spędzać razem, były jednak bezcenne.
Kelly wspomina, że odkąd odeszły jej wody płodowe, żyła w zawrotnym tempie. Przyznaje jednak, że mają ogromne szczęście, że Chester jest prawdziwym wojownikiem.
— Pomimo wszystkiego, przez co przeszedł, nadal walczy, aby wrócić do domu i być ze swoimi rodzicami, Otisem i resztą rodziny — mówi.
U Chestera zdiagnozowano również dziurę w sercu i musiał przejść operację oczu.
„Tak długo marzyłam o tym dniu”
Na szczęście po 270 dniach Chester mógł wrócić do domu. Kelly nie była pewna, czy ten dzień kiedykolwiek nadejdzie. Tak wiele razy słyszała, że może się nie udać.
Wszystko jednak skończyło się dobrze i mały Chester mógł wrócić do swojego brata i pozostałej trójki rodzeństwa.
„Tak długo marzyłam o tym dniu. Jest najsilniejszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkam i jest moim bohaterem” – pisze mama chłopca w mediach społecznościowych. W tym roku Chester i Otis skończyli 2 lata.
Źródło: dailymail.co.uk
Czytaj także:
