Dekalog rodziców dziecka prawdomównego - jak nauczyć dziecko, że nie powinno kłamać i fantazjować?

Kłamstwo i fantazjowanie - z całą pewnością żaden rodzic nie chce aby weszło to w nawyk jego dziecka. Z tym oczywiście, że jedne dzieci częściej mijają się z prawdą, inne rzadziej. Niektóre kłamią w wieku wczesnoszkolnym, a potem z tego wyrastają. Inne zaczynają kłamać, gdy wchodzą w wiek dojrzewania. W skutecznym wychowywaniu prawdomównego dziecka może pomóc ci kilka prostych zasad.

Dziecko prawdomówne - jak nauczyć dziecko, że nie powinno kłamać i fantazjować?

• Po pierwsze: Nigdy nie wciągajmy dziecka w swoje kłamstwa ani nie  posługujmy się kłamstwem wobec niego. Jeśli mama, by zachęcić pociechę do posprzątania zabawek obiecuje mu nagrodę, a potem nie dotrzymuje słowa – kłamie. Podobnie wtedy gdy zapewnia, że szczepienie nie będzie bolało, a boli. Tata który prosi dziecko, żeby skłamało przez telefon, że nie ma go w domu uczy dziecka posługiwania się blefem. Rodzice nie powinni być zdziwieni, gdy dziecko, które w ten sposób uczy się społecznych zachowań, wkrótce zacznie ich oklamywać.

Po drugie: Pamiętajmy, że maluchy kłamią przede wszystkim ze strachu. Jeżeli na nim opierają się nasze stosunki z dziećmi prędzej czy później zacznie nas ono oszukiwać. Strach przed karą za przewinienie nie może być większy niż zaufanie do rodziców..

Po trzecie: starajmy się rozumieć potrzeby dziecka, odpowiednio je kształtować, pokazywać drogi ich zaspokojenia. Jeśli dziecko kłamie, by zyskać aprobatę rówieśników podpowiedzmy mu, że może odpowiedniejszą drogą są osiągnięcia w sporcie bądż pochwalnie się samodzielnie sklejonym modelem samolotu

Po czwarte: w swoich wymaganiach wobec dziecka należy być stałym. Należy je dostosować do możliwości dziecka. Psychologowie ostrzegają, że kłamstwa pojawiają się często u dzieci w wieku szkolnym, które są obciążone dużą ilością zajęć lub nie są w stanie sprostać ambicjom rodziców. A także u tych dzieci, które nie mają pewności czy za dany czyn zostaną nagrodzone, czy zbesztane

Po piąte: nigdy nie prowokujmy dziecka do kłamstwa. Jeżeli zauważymy, ze zaczyna kręcić to lepiej przez lojalne ostrzeżenie pomóc mu zawrócić z zamierzonej drogi, niż czekać, aż skłamie, by potem ukarać je za to. Jeśli powie prawdę możemy je nagrodzić rezygnując z kary.

Po szóste: nie wykorzystujmy prawdomówności dziecka. Nie oczekujmy, ze będzie donosić na rodzeństwo czy kolegów. Jeśli wiemy, że zgodna z prawdą odpowiedź na pytanie, kto stukł szybę byłaby brakiem lojalności wobec kolegi – lepiej nie pytajmy. Inaczej nasze dziecko z czasem zacznie kłamać w imię solidarności z rówieśnikami.

Po siódme: starajmy się nagradzać dziecko za prawdomówność a nie karać za kłamstwa. Chodzi o to, by dziecko, które potrafiło się przyznać do jakiegoś brzydkiego zachowania czuło, że co prawda rodzice nie pochwalają jego czynu, ale są dumni, że znalazło siłę by się przyznać. Dziecko też powinno być wówczas z siebie dumne. Karać należy raczej recydywę, ale też dbając o to, by oceniać czyn, a nie osobę. Nie powinno się mówić: „jestes wstrętnym klamczuchem”.

Po ósme: trzeba być czujnym i dbać, by dziecko nie mogło zyskać na kłamstwie. Jeśli nie chcąc iść do szkoły czy przedszkola, sympując chorobę, nigdy nie powinniśmy się zgadzać na taką grę pozorów. Jeśli z jakiś przyczyn chce zostać w domu, niech poda prawdziwe przyczyny.

Po dziewiąte: nigdy nie okazujmy bez powodu braku zaufania do dziecka, licząc się z tym, że w każdej chwili skłamać. Prawdomówność należy kontrolować dyskretnie. Bo po co mówić prawdę skoro i tak nikt nam nie wierzy?

Po dziesiąte: jeżeli przyłapie się dziecko na kłamstwie, musimy uświadomić mu, ze zawiodło nasze zaufanie, odwołać się do jego uczuć, ambicji i honoru. Kara powinna pokazywać dziecku, że kłamstwem nigdy nie osiągnie swych zamierzeń. Kara ma być pouczająca, ale nie upokarzająca.