Idziecie na sanki i właśnie przypomniała ci się górka, z której zjeżdżałaś na sankach w dzieciństwie? A może twoje dziecko jedzie po raz pierwszy na kolonie, a ty masz w zanadrzu całą masę anegdot z własnych wyjazdów na zimowiska i obozy? Nawet przy stole, przy okazji rozmów o ulubionych i znienawidzonych potrawach - można opowiedzieć dziecku historię (o brokułach, szpinaku, kompocie) z czasów, gdy sama byłaś mała...
Historie z naszego dzieciństwa: dla dzieci to arcyciekawe
Zalety opowiadania dziecku historii z własnego życia wymieniła ostatnio Magda Wiechna znana wielu użytkownikom Instagrama z konta wychowanie_dzieci_bez_lukru. Okazuje się, że tych zalet jest minium 5. A wad? Brak. Magda Wiechna w swym wpisie powołuje się na książkę The Danish Way of Parenting, której autorką jest dr. Jessica Joelle Alexander.
Przede wszystkim, o czym łatwo możesz się przekonasz, dziecko słucha tego typu opowieści z ogromnym zainteresowaniem. Można powiedzieć, że wręcz chłonie je jak gąbka. Dzięki temu ich przesłanie zapada na dużo dłużej w pamięć malucha niż zwykły zakaz lub morał.
Kiedy mama była mała - opowieść na miarę najpiękniejszej baśni
Bardzo duże znaczenie mogą mieć historie, w których opowiadasz, jak zdarzyło ci się stanąć przed jakimś wyborem. I co pociągnęło za sobą określone konsekwencje. Może to dotyczyć różnego rodzaju sytuacji, nawiązujących do aktualnych wydarzeń w życiu twojego syna lub córki. Niewykluczone, że twoja historia pomoże podjąć dziecku najlepszą z decyzji.
Kolejną zaletą opowiadania dziecku historii z własnego życia jest budowanie więzi. W czasie słuchania do malucha dociera, że kiedyś byłaś dzieckiem i jesteś w stanie doskonale zrozumieć, jakie to czasem bywa trudne. Twoje historie sprawiają, że stajesz się jeszcze bliższa, bo jeszcze lepiej poznana.
Trudno nie zgodzić się z tym, że opowieści mamy (lub taty) pomagają zrozumieć otaczający dziecko świat. Uczą empatii i prawideł, których znajomość może mu się nie raz przydać w różnych sytuacjach.
I wreszcie - opowiadając historie ze swojego życia - przekazujesz dziecku wartości, które są dla ciebie ważne. Te, które chcesz, by były ważne również dla twojej córki lub syna.
Autorka wpisu nie pisze o wadach opowiadania historii z własnego życia. Niejedna z nas może jednak sama intuicyjnie przypomnieć sobie, jak bardzo nie lubi(ła), gdy ktoś opowiada(ł) o sobie bez końca, by tylko być w centrum uwagi, nie dając dojść do głosu innym. Kolejną pułapką może okazać się czekanie z opowieściami do czasu, aż podczas poważniejszej wymiany zdań apodyktycznym tonem powiemy do dziecka: "Och, ja w twoim wieku..."
