Fala powodziowa przesuwa się, kolejne miejscowości są zagrożone. Dzieci słuchają wiadomości, niekiedy same wymieniają się informacjami. W ich głowach pojawia się wiele pytań. Niektóre chcą rozmawiać o powodzi, inne wydają się w ogóle nią interesować. Jednak to, że o niej nie mówią, wcale nie oznacza, że nie boją się wielkiej wody.
Rodzice mają ważne i wyjątkowo trudne zadanie. Sami - szczególnie na terenach powodziowych - znaleźli się w sytuacji, która ich przerasta, muszą mierzyć się ze strachem i niepewnością. Nie zawsze wiedzą, jak uspokoić siebie, a muszą być czujni na emocje dzieci.
Powódź w południowej Polsce z dnia na dzień zmieniła życie tysięcy ludzi. Dzieci, które są jej świadkami przeżywają mnóstwo strachu i niepewności o jutro
- czytamy na instagramowym profilu @unicefpoland.
Specjaliści przygotowali wskazówki dla rodziców, podpowiadają, które zachowania mogą świadczyć o emocjonalnym niepokoju i jak można małemu człowiekowi pomóc.
Na te zachowania zwróć uwagę
Niektóre oznaki niepokoju emocjonalnego są oczywiste, inne - niekoniecznie. Inaczej będzie zachowywał się kilkulatek, a inaczej nastolatek. UNICEF wymienia objawy, które mogą pojawić się u dzieci po doświadczeniu silnego stresu, z podziałem na grupy wiekowe.
U najmłodszych, do trzeciego roku życia, możemy zaobserwować m.in.:
- powrót do zachowań charakterystycznych dla wcześniejszego etapu rozwoju,
- zaburzenia snu i odżywiania,
- większą drażliwość,
- zwiększoną potrzebę uwagi,
- częstszy płacz.
Odrobinę starsze dzieci, pomiędzy czwartym a szóstym rokiem życia, mogą reagować np. słabszą koncentracją, przerywaniem zabawy, przejmowaniem ról dorosłych czy zwiększonym niepokojem, martwieniem się.
Objawy u dzieci między siódmym a 12 rokiem życia to m.in. wycofanie, częsta agresja, słaba pamięć i koncentracja, objawy psychosomatyczne.
Z kolei u nastolatków (13-17 lat) może pojawić się m.in. nadmierna troska o innych, poczucie winy i wstydu, przeciwstawianie się autorytetom, zachowania autodestrukcyjne.
Polecany artykuł:
Jak pomóc dziecku?
Na stronie internetowej UNICEF-u znajdziemy podpowiedzi, jak możemy wesprzeć dziecko.
- Rozmawiaj. Specjaliści wskazują, aby dać dziecku przestrzeń do otwartego dzielenia się myślami i uczuciami. My także możemy opowiedzieć o tym, co czujemy.
- Zapewnij spokój. Wspólne spędzanie czasu, okazywanie większej czułości zapewnia dzieciom bezpieczeństwo. Musimy zwracać uwagę również na mowę ciała, tak „czytają” nas nasze dzieci.
- Postaraj się utrzymać rutynę. Np. chodzenie spać o stałej porze daje dziecku poczucie stabilności.
- Zwróć uwagę na zachowanie dziecka. Specjaliści zaznaczają, że symptomy traumy mogą pojawić się nawet po kilku miesiącach od trudnego doświadczenia.
Pewien poziom niepokoju jest normalny, ale jeśli nie ustąpi po kilku miesiącach lub jeśli twoje dziecko doświadcza bardziej ekstremalnych symptomów, takich jak ataki paniki czy chęć wyrządzenia sobie lub innym krzywdy, natychmiast skontaktuj się z lekarzem rodzinnym lub psychologiem
- czytamy na stronie UNICEF-u.
Przypominamy, że Ministerstwo Edukacji Narodowej uruchomiło linię wsparcia psychologicznego. 22 347 48 97 - pod tym numerem telefonu pomoc znajdą m.in. uczniowie i ich rodzice.
