Ola i Marcin są rodziną zastępczą dla dwójki dzieci. Najpierw zostali opiekunami chłopca, potem do ich domu trafiła dziewczynka, dzień wcześniej odebrana kompletnie pijanej matce. - Są straty i są zyski, ale nie żałujemy. To najpiękniejsza droga jaka mogliśmy pokonać z mężem i najpiękniejsza przygoda dla dzieci i dla nas - mówi Ola w rozmowie z Rafałem Gęburą w programie „7 metrów pod ziemią”.
Spis treści
- Chcieli dać dom potrzebującemu dziecku
- Wyglądała jak kruszynka
- Dzieci czekają latami na uregulowanie ich sytuacji prawnej
Chcieli dać dom potrzebującemu dziecku
Aleksandra i Marcin pobrali się kilka lat temu. Od początku planowali, że będą mieć dzieci, ale jeszcze przed ślubem wiedzieli też, że będą chcieli stworzyć dom jakiemuś dziecku potrzebującemu opieki. Kobieta miała takie doświadczenia z rodzinnego domu - jej mama od lat opiekowała się niepełnosprawnym chłopcem, zabierając go na wakacje, święta, wspierając w nauce itd. Para wiedziała jednak, że ma ograniczenia: Marcin porusza się na wózku inwalidzkim, dlatego nie zamierzali przyjmować dzieci chorych czy niepełnosprawnych. Jedno dziecko biologiczne, jedno adoptowane - taki był ich plan na życie. Ale opatrzność miała dla nich inne plany. Najpierw okazało się, że nie mogą mieć własnych dzieci, potem, że prócz kilkuletniego Bartka zaopiekują się dziewczynką, która okaże się niepełnosprawna.
Czytaj również: Ministerstwo szuka chętnych na rodziców zastępczych. Dwa warunki są kluczowe
Okno życia: na czym polega jego funkcjonowanie?
Wyglądała jak kruszynka
Któregoś dnia Ola przeczytała w lokalnych wiadomościach o pijanej matce w ciąży, której odebrano 2-letnią córeczkę. Następnego dnia zadzwonił ktoś z ośrodka interwencyjnego, z pytaniem, czy nie chcą się nią zaopiekować. Decyzję podjęli natychmiast: zaczęli szukać wózka, fotelika, ubranek dla dziecka. 4 dni później pojechali po Amelkę.
- Zobaczyliśmy maleńką kruszynkę (Amelka miała wtedy 2 lata i 2 miesiące), która wyglądała na 7-8 miesięczne dziecko - wspomina Aleksandra. - To był dla nas szok. Potem dochodziły kolejne rzeczy: zauważyliśmy, że nie reaguje na własne imię, próbowaliśmy ją nakarmić i okazało się że nie je nic oprócz kaszy manny w butelce.
Amelka cierpi na FAS, czyli alkoholowy zespół płodowy, małogłowie i opóźniony rozwój mowy. Ma traumę - gdy słyszała głos biologicznej matki w telefonie, krzyczała i wchodziła pod łóżko. Zwijała się w kłębek, nie dawała uspokoić ani przytulić. Dlatego teraz Ola nie daje dziewczynce telefonu, zresztą nie ma takiej potrzeby - matka dzwoni coraz rzadziej.
Ola i Marcin nie żałują, że mała trafiła pod ich dach. Dali jej dom, ale jak mówią, oni również wiele od niej otrzymali: radość, ciepło, poczucie bycia potrzebnym. Ale nie ukrywają, że dzieci rozkwitają w normalnej rodzinie: Bartek bierze udział w przedstawieniach szkolnych - publiczne powiedzenie wierszyka to dla niego "jak wejście na Mont Everest". Amelka nauczyła się mówić "dziękuję", a ostatnio w Dzień Papieski sprzedawała pod kościołem kremówki.
Dzieci czekają latami na uregulowanie ich sytuacji prawnej
Mamie Amelii odebrano władzę rodzicielską, co oznacza, że Ola i Marcin są teraz jej prawnymi opiekunami. Udało sie szybko to załatwić, bo Amelka potrzebuje leczenia, a w przypadku nieuregulowanej sytuacji prawnej, każda decyzja dotycząca np. edukacji dziecka, każdy zabieg medyczny, nawet wizyta u dentysty, wymagałaby zgodny matki biologicznej, która w tym przypadku nie współpracowała z rodzina zastępczą.
- Dzieci w Polsce czekają latami na pozbawienie władzy rodzicielskiej - mówi Ola. - Nie mają wtedy szans na adopcję, bo najbardziej oczekiwanymi dziećmi są dzieci małe. Nikt nie weźmie 10-latka, to znikome przypadki, większość takich adopcji to rodziny zastępcze, które opiekowały się dziećmi latami i je pokochały.
