Twórcą terapii miofunkcjonalnej jest Anita Kittel - logopedka, która zajmuje się problematyką zaburzeń miofunkcjonalnych od 1982 roku. Zgodnie z założeniami, terapia przeznaczona jest dla dzieci w wieku szkolnym, młodzieży i osób dorosłych (od 9 lat). Oparta jest o działanie i koordynację mięśni języka, warg, gardła. Cechuje się uporządkowanym i przemyślanym schematem ćwiczeń, ujętych w formie bloków terapeutycznych. Jednym z ważnych założeń terapii miofunkcjonalnej jest również schemat piramidy – dopiero gdy dane ćwiczenie zostanie odpowiednio utrwalone, można przejść do następnego (tu warto pamiętać, że poza gabinetem terapeutycznym, pacjent również ćwiczy w domu stosując się do instrukcji terapeuty).
Spis treści
- Terapia miofunkcjonalna: dla kogo?
- Czym grożą nieleczone zaburzenia miofunkcjonalne?
- Na czym polega terapia miofunkcjonalna?
Terapia miofunkcjonalna: dla kogo?
Terapia Anity Kittel ma zastosowanie w tzw. zaburzeniach miofunkcjonalnych. Są to trudności związane z nieprawidłowym napięciem mięśniowym w obrębie aparatu artykulacyjnego – języka, warg, gardła. Zwraca się tu szczególną uwagę na nieprawidłową pozycję spoczynkową języka w jamie ustnej, niewłaściwą koordynację mięśni jamy ustnej, nieprawidłowy wzorzec ruchowy języka i warg podczas czynności żucia, połykania, a także gdy mięśnie pozostają w spoczynku.
Oddziaływania terapii miofunkcjonalnej stosuje się u dzieci, młodzieży i dorosłych, którzy wykazują m.in. objawy takie jak:
- oddychanie przez usta,
- chrapanie podczas snu,
- trudności w połykaniu,
- krztuszenie się,
- stale rozchylone wargi,
- pogrubiona i zaczerwieniona warga dolna,
- nadmierne ślinienie (również ślina w kącikach ust),
- obniżona pozycja spoczynkowa języka (język leży na dnie jamy ustnej napierając na zęby lub znajduje się między zębami),
- występowanie wadliwej wymowy (tzw. wymowa interdentalna – wymowa głosek z językiem umieszczonym między zębami – „seplenienie”).
Przeczytaj także: Rotacyzm, czyli reranie. Kłopoty z wymową głoski R
Czym grożą nieleczone zaburzenia miofunkcjonalne?
Następstwami zaburzeń miofunkcjonalnych, które nie zostały poddane procesowi terapeutycznemu na wczesnym etapie, mogą być przede wszystkim wady zgryzu, nieprawidłowe działanie stawów skroniowo-żuchwowych, choroby stomatologiczne (np. parodontoza, zmiana umiejscowienia zębów na skutek wypychania ich przez język będący w nieprawidłowej pozycji w jamie ustnej), trudności w zakresie artykulacji objawiające się m.in. niewyraźną wymową.
Na czym polega terapia miofunkcjonalna?
Terapia miofunkcjonalna pomaga skorygować nieprawidłową pracę mięśni aparatu artykulacyjnego, a jej działanie opiera się na sześciu blokach ćwiczeń: ZAP, LAP, ćwiczenia ciała, ćwiczenia języka, ćwiczenia zasysania, ćwiczenia połykania. W pierwszej kolejności wprowadzane są ćwiczenia języka i warg przez co uzyskuje się ich właściwe napięcie mięśniowe, ruchomość i umiejscowienie w jamie ustnej. Dopiero gdy wspomniane zdolności zostaną utrwalone, przechodzi się do ćwiczeń zasysania i połykania. Oprócz wspomnianych etapów ćwiczeń, wprowadza się równolegle ćwiczenia całego ciała. Momentem zakończenia terapii powinno być skuteczne zautomatyzowanie nowych, prawidłowych umiejętności oraz stosowanie ich w życiu codziennym.
Efektami terapii miofunkcjonalnej są prawidłowa praca mięśni ustno-twarzowych, usprawnianie języka, warg, policzków, usprawnianie zdolności prawidłowego połykania i oddychania, aż wreszcie zniwelowanie wad wymowy.
Przeczytaj: Seplenienie boczne u dzieci – na czym polega?
