Aby wykryć boreliozę, należy przeprowadzić test na boreliozę. Borelioza to choroba przenoszona przez kleszcze. Daje niejednoznaczne objawy, dlatego, Choroba z Lyme - bo tak mówi się też o boreliozie - jest często rozumiana szerzej jako borelioza przebiegająca z koinfekcjami: odkleszczowymi lub przeniesionymi inną drogą. Rozpoznanie chorób współistniejących jest klinicznie bardzo trudne. Dlatego test na boreliozę jest ważnym narzędziem diagnostycznym.
Spis treści
- Co wykrywa test na boreliozę?
- Rozpoznanie choroby bez testów na boreliozę
- Diagnostyka serologiczna za pomocą testów na boreliozę
- Oznaczanie swoistych IgM i IgG metodą immunoenzymatyczną (ELISA)
- Weryfikacja wyników immunoenzymatycznych oznaczeń IgM i IgG metodą immunoblotu
- Łańcuchowa reakcja polimerazy (PCR)
- Identyfikacja DNA krętka w kleszczu metodą PCR
Co wykrywa test na boreliozę?
Odpowiedzialne za boreliozę są krętki boreliozy, tak jak ich kuzyn, krętek blady, są bakteriami neurotropowymi, co ułatwia im inwazję do układu nerwowego i prowadzić może do neuroboreliozy. Częstość objawów boreliozy neurologicznych dochodzi do 40 procent przypadków w postaci wczesnej rozsianej i późnej.
Objawy neuroboreliozy są wywołane przez obecność krętków i związane z tym procesy zapalne, toksyczne działanie ich metabolitów, także wspomniane mechanizmy autoimmunologiczne i istnienie bariery krew/mózg, oddzielającej „wydarzenia” w centralnym układzie nerwowym od układu krążenia.
Czytaj: Borelioza u dzieci. Przyczyny, objawy i leczenie boreliozy
Kleszcz u dziecka i choroby wywołane przez kleszcze. Jak uniknąć kleszcza u dziecka?
Zobacz, co musisz wiedzieć o boreliozie
Rozpoznanie choroby bez testów na boreliozę
Zgodnie z obowiązującymi zaleceniami dotyczącymi rozpoznania i leczenia choroby, decyzjom klinicznym towarzyszyć muszą testy na boreliozę. Jedynym wyjątkiem rozpoznania bez badań laboratoryjnych są typowe przypadki boreliozy z wytworzeniem rumienia wędrującego.
Warto wspomnieć, że pojawienie się rumienia przed upływem 2 dni od ukąszenia przez kleszcza oraz średnica rumienia mniejsza niż 5 cm, świadczą przeciw rozpoznaniu choroby z Lyme.
Diagnostyka serologiczna za pomocą testów na boreliozę
Badania serologiczne polegają na identyfikacji w krwi badanego przeciwciał powstałych w wyniku swoistej odpowiedzi układu odpornościowego na antygen, przykładowo na drobnoustrój, który wtargnął do organizmu. W ustroju przeciwciała swoiście łączą się z antygenem, który indukował ich powstanie i uczestniczą w naturalnych mechanizmach eliminacji intruza z organizmu.
Przeciwciała należą do różnych klas, powstających w stałej i określonej kolejności. W przypadku infekcji, identyfikacja swoistego dla drobnoustroju przeciwciała danej klasy, informuje nie tylko o gatunku atakującego drobnoustroju, ale także o fazie procesu chorobowego.
Oznaczanie swoistych IgM i IgG metodą immunoenzymatyczną (ELISA)
Diagnostykę serologiczną boreliozy rozpoczyna się od poszukiwania w krwi badanego swoistych dla krętka przeciwciał IgM i IgG metodę immunoenzymatyczną, określaną często jako metoda ELISA. Obecność przeciwciał świadczy o kontakcie z antygenami krętka.
Swoiste przeciwciała IgM są na ogół wykrywane we wczesnych postaciach boreliozy i następnie znikają, choć czasami mogą przetrwać przez lata. Mogą się pojawić już w drugim tygodniu po zakażeniu, na ogół jednak wykrywane są kilka tygodni później.
W przypadku, gdy istnieje silne podejrzenie, że doszło do zakażenia, przy braku objawów skórnych, a oznaczenie IgM jest ujemne, badanie na boreliozę należy powtórzyć po kilku tygodniach, optymalnie w 8 tygodni po dacie prawdopodobnego zakażenia.
U osób podejrzewanych o zaawansowane postacie boreliozy oznacza się przeciwciała IgG, powstające w drugiej kolejności i utrzymujące się latami. Dodatni i (wątpliwy) wynik badania IgG w teście immunoenzymatycznym musi również być weryfikowany immunoblotem.
W przypadku neuroboreliozy i późnych postaci boreliozy oznaczenie przeciwciał można wykonywać w płynie mózgowo-rdzeniowym (PMR), ale badanie takie jest inwazyjne i wymaga decyzji lekarskiej.
Weryfikacja wyników immunoenzymatycznych oznaczeń IgM i IgG metodą immunoblotu
Jako zasada, każdy dodatni (i wątpliwy) wynik oznaczenia IgM (i IgG) metodą ELISA musi być zweryfikowany dla wykluczenia wyników fałszywie dodatnich. Przyczyną wyników fałszywie dodatnich jest obecność w krwi badanego przeciwciał o podobnej swoistości, lecz powstałych w wyniku zakażenia niektórymi wirusami, innymi krętkami lub choroby autoimmunologicznej, czyli reakcji organizmu na własne antygeny.
Weryfikacji wyniku testu ELISA dokonuje się metodą immunoblotu, będącego modyfikacją tzw. Western blotu. Obie nazwy stosowane są często wymiennie.
Immunoblot posiada wysoką swoistość, co w tym wypadku oznacza dużą pewność, że wynik dodatni jest skutkiem rzeczywistego kontaktu organizmu z antygenami krętka. W przypadku, gdy wynik IgM ELISA jest dodatni, a immunoblot ujemny, wykonanie immunoblotu można powtórzyć po dwóch tygodniach.
Zdarzają się przypadki, że okoliczności i objawy sugerują, że to borelioza, a wynik oznaczeń IgM jest ujemny. Jednym z wyjaśnień tej sytuacji jest mechanizm, w którym specyficzne dla krętka przeciwciała zostają uwięzione w tzw. krążących kompleksach immunologicznych (KKI) i stają się „niewidzialne” dla testu ELISA. „Aresztu” przeciwciał dokonują antygeny krętka obecne w krwi chorego. Szczęśliwie istnieją sposoby by przeciwciała wyrwać z objęć antygenów i po uwolnieniu oznaczyć.
Czytaj: Badanie na toksoplazmozę, różyczkę i cytomegalię w ciąży - jak wygląda badanie IgG i IgM?
Kleszczowe zapalenie mózgu: choroba groźna dla dziecka. KZM - diagnoza i leczenie
Łańcuchowa reakcja polimerazy (PCR)
PCR jest molekularną metodą diagnostyczną z „wyższej półki”. W przypadku diagnostyki boreliozy pozwala na wykrycie materiału genetycznego krętka (DNA) bardzo wcześnie po wniknięciu do zakażanego organizmu i obecnego w bardzo małej ilości.
Jednakże nie pozwala na rozróżnienie czy zidentyfikowany DNA pochodzi z krętka żywego, czy martwego. Również nie ma pewności, czy wynik PCR jest ujemny, gdyż nie doszło do zakażenia badanego, czy też dlatego, że próbka jest niereprezentatywna dla postaci choroby. Odpowiedni dobór materiału do badania PCR w zależności od postaci choroby, objawów itd., ma znaczenie podstawowe.
Obecności DNA krętka można oczekiwać w krwi, tkankach pobranych z chłoniaka limfatycznego skóry lub zmian zanikowych, a także w płynie stawowym i mózgowo-rdzeniowym. Zasadność oznaczenia w krwi musi być rozważana indywidualnie.
Identyfikacja DNA krętka w kleszczu metodą PCR
W przypadku, gdy udaje się ująć kleszcza na "miejscu zbrodni", za pomocą metody PCR można z dużą pewnością ustalić, czy kleszcz był nosicielem krętka, a więc ustalić, czy zachodzi obawa zakażenia krętkiem osoby ukąszonej. Ilość materiału dla PCR jest bardzo mała i nawet fragmenty kleszcza, który nie przeżył operacji usunięcia ze skóry ofiary wystarczy do prawidłowego wykonania.
Kleszcza lub jego fragmenty należy przechowywać w czystym pojemniku, najlepiej na próbki moczu. Materiał jest przydatny do oznaczenia przez 48 godzin przy przechowywaniu w temperaturze chłodziarki (4 st.C.). W przypadku konieczności dłuższego przechowywania powinien być zamrożony w temperaturze -20 st.C. i przechowywany do 4 tygodni. Rozmrożonego materiału nie wolno ponownie zamrażać, gdyż staje się całkowicie nieprzydatny.
materiały prasowe
